One day
the apolitical intellectuals of my country
will be interrogated
by the simplest of our people.
They will be asked
what they did when their nation died out slowly,
like a sweet fire small and alone.
No one will ask them
about their dress,
their long siestas after lunch,
no one will want to know
about their sterile combats
with "the idea of the nothing"
no one will care about their higher financial learning.
They won't be questioned on Greek mythology,
or regarding their self-disgust
when someone within them
begins to die the coward's death.
They'll be asked nothing
about their absurd justifications,
born in the shadow of the total life.
On that day
the simple men will come.
Those who had no place
in the books and poems of the apolitical intellectuals,
but daily delivered their bread and milk,
their tortillas and eggs,
those who drove their cars,
who cared for their dogs and gardens
and worked for them,
and they'll ask:
"What did you do
when the poor suffered,
when tenderness and life burned out of them?"
Apolitical intellectuals of my sweet country,
you will not be able to answer.
A vulture of silence will eat your gut.
Your own misery will pick at your soul.
And you will be mute in your shame.
One day
the apolitical intellectuals of my country
will be interrogated
by the simplest of our people.
They will be asked
what they did when their nation died out slowly,
like a sweet fire small and alone.
No one will ask them
about their dress,
their long siestas after lunch,
no one will want to know
about their sterile combats
with "the idea of the nothing"
no one will care about their higher financial learning.
They won't be questioned on Greek mythology,
or regarding their self-disgust
when someone within them
begins to die the coward's death.
They'll be asked nothing
about their absurd justifications,
born in the shadow of the total life.
On that day
the simple men will come.
Those who had no place
in the books and poems of the apolitical intellectuals,
but daily delivered their bread and milk,
their tortillas and eggs,
those who drove their cars,
who cared for their dogs and gardens
and worked for them,
and they'll ask:
"What did you do
when the poor suffered,
when tenderness and life burned out of them?"
Apolitical intellectuals of my sweet country,
you will not be able to answer.
A vulture of silence will eat your gut.
Your own misery will pick at your soul.
And you will be mute in your shame.
ഇതിനു എന്റെ വിവര്‍ത്തനം (ഏറനാടന്‍ മാപ്പിള ശൈലി)
ഒരീസം ദുനിയാവിലെ ഈ ബുദ്ദൂസു ആലമീങ്ങളേയൊക്കെ (കപട ബുജി)
ഹല്ക്കിലൊരു (കൊരവള്ളി) പിടിയുണ്ടാവും,
ബാക്കിള്ള എല്ലാ മിസ്കീന്മാരൊക്കേനും(
നോക്കാനാളില്ലാതെ ദേശം കരിന്തിരി കത്തിക്കെട്ടപ്പോ
ഇജ്ജൊക്കെ എവെടെ അറയിലൊളിച്ചിരിക്ക്യാ
ഓലോടു അന്നു
ഒരുത്തനും പത്രാസിലെങ്ങനാ ലിബാസു(Fashion Dress Design) തുന്നുന്നതെന്നും,
പപ്പാസു കെട്ടുന്നതിന്റെ ഷര്‍ത്തുകള്‍ ( Rules of Shoes lacing) എന്താണെന്നതും,
എളുപ്പത്തില്‍ പാക്കെട്ടു നിറക്ക്ണതെങ്ങനെയാണെന്
പുയുക്കളെപ്പോലെ
കൂട്ടത്തിലുള്ളവര്‍ ഓരോരുത്തരു പെടഞ്ഞു
ബീണ് മയ്യത്താകുന്നതു കാണുമ്പൊ
ഓലോടു “ആലമുല്‍ അസാതീറിനെ“( ലോക നവോഥാനം) ക്കുറിച്ചാരും ചോയിക്കൂലാ!.
പച്ചപ്പൊള്ളുകൊണ്ടു കെട്ടിമേഞ്ഞു വെള്ളം നനയാത്ത ഖൈമയിലെ (ടെന്റ്)
ഇങ്ങടെ ഞായം പറച്ചിലു കേക്കാന്‍ ഒരിന്‍സും (മനുഷ്യന്‍) ഉണ്ടാവൂലാ.
ഒരീസം ആ ഖൗം (സാധാരണക്കാര്‍) ഒന്നിച്ചൊരു വരവുണ്ടാവും !
ഇപ്പറഞ്ഞ ഹലാക്കിന്റെ ഹാലിമീങ്ങളായ ( ഭീകര ബുജികളായ) ഇങ്ങടെ
കിത്താബിലും ബയ്ത്തുകളിലും ( കവിത) ഇസ്മില്ലാത്ത(പേര്‍)ഒരു ഖൗം!,
പക്കേങ്കി ഓലാണു നിങ്ങള്‍ക്കു
നെയ്ച്ചോറും കോയിച്ചാറും ബെച്ചു തന്നത്‌.
പജ്ജിന്റെ പാലും ആട്ടറച്ചിം തന്നു തക്കരിച്ചത്‌.
ഓലെ കോയിന്റെ മുട്ടയാ ഇങ്ങളു പുയുങ്ങിത്തിന്നു വളി ഇട്ടത്‌!.
ഇങ്ങളൂടെ വണ്ടി ഓട്ടിയതോനാ,
പണിയെടുത്തു ഊര ഉളുക്കിയതോനാ..
ആ ഓന്‍ നുമ്പില്‍ വന്നു നിന്നു ചോയിക്കും.
ഇജ്ജെന്തേ ചെയ്തടാ..!
ഇക്കണ്ട ഫക്കീറന്മാരു റൂഹിനായി എടങ്ങേറായപ്പോള്?.
ഫിതനയും ഫസാദും ഉണ്ടാക്കുന്ന
ആലിമീങ്ങളെ,
അന്നു ഇങ്ങള്‍ക്കൊരച്ചരം മുണ്ടാമ്പറ്റില്ല.
ചങ്കിലു വെള്ളം വറ്റി ഇങ്ങളു ഖാമൂസാവും(നിശ്ശബ്ദര്‍)
ഇങ്ങളു ഉളുപ്പ്‌ കൊണ്ടു ഉത്തരം മുണുങ്ങും.
ഉള്ളിലെ ഖല്ബിലെ കിളി തല തച്ചു ചാകും.
പോരായിയോണ്ടു കൊണ്ടു അന്റെ മുണ്ടാട്ടം മുട്ടും.
നിരവധി പേര്‍ സഹകരിച്ച ഈ പ്രാദേശിക വിവര്‍ത്തന വായനയോടു വിയോചിപ്പു പ്രകടിപ്പിച്ച വി.വിജയകുമാറിന്റെ അഭിപ്രായം.
ഈ ബുദ്ധിജീവിതത്തില്‍ കാസ്റ്റിലോയുടെ കവിത ചിരിക്കുളള ഒരു ഉപകരണമായി മാറുന്നു.
മറ്റൊരു സിനിമാല പരിപാടിയാണ് ഇവര്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്നതെന്ന് തോന്നിപ്പോകുന്നു. ഇത് ആ കവിതയുടെ ആത്മാവിനെത്തന്നെ വഞ്ചിക്കുകയും അപ്രസക്തമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. "കലക്കി അളിയാ, കൈകൊട്" എന്ന് ഒരു വിവര്‍ത്തകന്‍ അടുത്തയാളെ പ്രശംസിക്കുമ്പോള്‍, കവിതയുടെ ആത്മാവിനെ ചൂണ്ടിയല്ല പ്രശംസയെന്നു തോന്നിപ്പോകുന്നു. ദരിദ്രന്റെ ഭാഷയിലെ ഭേദങ്ങളെ മദ്ധ്യവര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ ചിരിക്കുളള വിഭവമാക്കി ചുരുക്കുന്ന കൃത്യമാണിത്. പാസ്റ്റിഷ് എന്ന പോലെ മിമിക്രിയും ഉത്തരാധുനികരചനകളുടെ രൂപമായി മാറുന്നുവോ?
അദ്ദേഹത്തിനു മറുപടി പറഞ്ഞ Pramod KM ന്റെ വളരെ സ്പഷ്ടമായ മറുപടി
(കാസ്റ്റില്ലോയുടെ കവിത ഒരു ജനതയോടുള്ള ആഹ്വാനമാണ്. അതിന്റെ ധര്‍മ്മം എത്രയും അധികം പേരില്‍ അതെത്തുക എന്നതും. വാതിലടച്ച് കുറ്റിയിട്ട് വായിക്കേണ്ട കവിതകളല്ല അവ. അരാഷ്ട്രീയ ബുദ്ധിജീവികളോട് മാത്രമായി ഒതുക്കേണ്ടതുമല്ല. ഏതൊരു നാട്ടിന്റെയും മുക്കിലെയും മൂലയിലെയും ജനങ്ങള്‍ വായിക്കേണ്ടതാണ്. അവരുള്‍പ്പെടുന്ന ദേശത്തെ ചൂഷണങ്ങള്‍ക്കെതിരെ ചെറുത്തുനില്‍ക്കാനും അസമത്വത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യാനും ആവേശം പകരേണ്ടത്. അങ്ങനെ നോക്കുമ്പോള്‍ കാസ്റ്റില്ലോയുടെ കവിത അതിന്റെ തനതായ ധര്‍മ്മമാണ് ഇപ്പോള്‍ വന്ന വിവര്‍ത്തനങ്ങളിലൂടെ നിര്വ്വഹിച്ചിട്ടുള്
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ